De volgende drie fantastische dagen...

Hallo iedereen,

Hier ons 2e bericht vanuit Nieuw-Zeeland met het verslag van de volgende 3 dagen;

Donderdag 5 november (Kaeo)
De 3e dag in Kaeo is aangebroken. Vandaag staat de Lane Cove Track, met als hoogtepunt Duke’s Nose, op het programma. Onze eerste wandeltocht hier in Nieuw-Zeeland. Stefano heeft voor ons een tekening gemaakt van de route. Het was 10 minuutjes rijden naar het begin van de track. Het links rijden went steeds meer, maar af en toe verval je nog weleens in je ‘oude’ gewoontes. Na een korte stop voor een fotootje van een mooi uitzicht, reden we op de rechterbaan ipv de linker. Gelukkig was het hier niet druk en kwam Maart er op tijd achter. Achteraf hebben we er weer flink om gelachen.

Met frisse moed en op onze nieuwe wandelschoenen begonnen we aan de track. Nou alle verhalen waren niet gelogen. Wat een super mooi gebied. Dwars door het bos met zijn palmbomen, varens, beekjes, watervallen en schitterende uitzichten. Om Duke’s Nose op te komen was het een laatste klimmetje van 90 graden aan een ketting. Aangezien dit op de armspieren aan kwam, heb ik (Nic) maar besloten het niet te doen. Maart heeft natuurlijk wel deze klus geklaard (zie foto) en er mooie plaatjes van gemaakt. De gehele tocht van circa 6 uur zijn we helemaal niemand tegengekomen.

Na de heerlijke beef van Stefano, die hij ons ’s ochtends al had beloofd (volgens hem ‘hunted by himself’), hebben we nog een toernooitje tafelvoetbal met wat backpackers gespeeld. De tafelvoetbal staat in de garage die Stefano heeft verbouwd tot zijn eigen voetbalpaleisje waar hij tientallen voetbalshirts, posters en dergelijke van diverse clubs heeft hangen, een groot tv scherm met live voetbal (die overigens de hele dag aan staat), Xbox, enz. Bijzondere man met bijzondere dingen, geweldig!

Vrijdag 6 november (Kaeo-Waitomo)
Na ons laatste ontbijtje van Stefano en de laatste discussies over wie wereldkampioen gaat worden in Zuid Afrika aankomende zomer zijn we vertrokken voor een lange trip richting Waitomo (centraal Noordereiland), ongeveer 8 uur rijden.

Onderweg zijn we door één van de gebieden gereden waar de citrusvruchten groeien. Nic wilde graag de kiwi’s een keertje aan de boom zien hangen en dat is gelukt. Ze zijn nu alleen nog heel heel klein. Het grappige hier aan is dat wij in NL altijd de Nieuw Zeelandse kiwi’s eten en de NZ-landers zelf vaak de Italiaanse. Op naar onze volgende stop, Waipoua Forest waar de ‘The Lord of the Forest’ staat (in Maori: Tane Mahuta),de breedst levende Kauri boom van Nieuw-Zeeland. We hadden er ons een voorstelling van gemaakt, maar we zaten goed mis. Om precies te zijn heeft hij een omtrek van 13.77 mtr. en is 17.68 mtr. hoog, zie foto.

Na weer een paar mooie fotootjes te hebben gemaakt, weer verder op weg naar Waitomo. De uitzichten onderweg blijven ontzettend mooi, wel jammer is dat je bijna niet kunt stoppen langs de highway om wat fotootjes te maken. Het landschap verandert iets gaandeweg we meer naar het zuiden rijden, meer groene landerijen, maar nog wel steeds glooiend en af en toe bergachtig. Vandaar dat er hier dan ook duidelijk veel meer koeien en schapen te zien zijn, dan in de Northlands. Overigens telt Nieuw-Zeeland 50 miljoen schapen, het enige land waar meer schapen dan mensen leven :) In Waitomo kwamen we weer in een erg gezellige kleine Bed & Breakfast terecht. Erg moe na deze lange trip zijn we al heel vroeg gaan slapen… Het weer was vandaag trouwens erg goed, zonnig en een graadje of 18.

Zaterdag 7 november (Waitomo – Rotorua)
Vandaag is het de bedoeling dat we onze dag doorbrengen in de Waitomo Caves, bekend vanwege zijn glimwormen en kalksteenformaties. Wij hebben ervoor gekozen om te gaan abseilen de grot in en daarna Black Water Raften. Best wel spannend dus. Er ging nog een Braziliaans stel met ons mee op ‘expeditie’.

Onze ontzettende leuke gidsen(Brydie en Shannon) lagen ons van tevoren uit wat er allemaal zou gaan gebeuren. Daarna moesten we ons in een wetsuit hijsen en dat was geen makkie, aangezien dit voor het behouden van de warmte, flink strak moet zitten. Heel erg koud hebben we het niet gehad gelukkig.

Na wat te hebben geoefend op het abseilterrein, mochten we het dan echt gaan proberen, 100 meter naar beneden de grot in. Maart als eerste en ik er achter aan. Was best wel een beetje spannend, aangezien je normaal met abseilen ziet waar je heen gaat, nu moesten we een donkere grot in en ook moesten we nog door een heel nauw stukje, maar met wat kunst en vliegwerk kwamen we met zijn allen veilig beneden.

Daarna volgde er een kleine wandeling door de grot. Op een gegeven moment moesten we ons weer zekeren en kreeg ik als eerste de opdracht om mijn benen rechts en links van de gang neer te zetten. Ik zag wel een kabel verdwijnen in het donker van de cave, maar geen idee wat er ging gebeuren, dus op het moment dat ze zei laat je voeten los, heb ik nog 3x gevraagd of ik dat echt moest doen :) Uiteindelijk op goed vertrouwen los gelaten en ik gleed langs de kabel naar beneden het donker in, met allemaal kleine lichtjes aan het plafond, ‘de gloeiwormen’. Super kick natuurlijk, alleen omdat ik niet wist wat er zou komen, was het lastig om even de controle uit handen te geven…..Tja , komt nooit vaker voor… ;-) Voor Maart was het daarna natuurlijk wat minder spannend, maar toch wel super gaaf!

Na ons tokkel avontuur kregen we een kop warme chocomel om op te warmen en kon de Black Water Rafting beginnen. We mochten met een band onder onze kont een meter of 4 naar beneden springen het water in. Uiteindelijk hebben we een uurtje of 3 raftend door gebracht in de grot. Onderweg kregen we te horen (heel fijn) dat er in de grot voornamelijk ‘Eals’ zwemmen, palingen dus, getverderrie! We hebben er onderweg eentje gezien en dat was volgens onze gids een ‘babyeal’, nou ik kan je melden hij was flink groot, bah! Tussendoor kregen we nog een keertje warme limonade (incl. in de wetshoes van mij en Christina tegen de koude voetjes) en chocola, dit om ons warm te houden. Aan het einde mochten we nog over twee ondergrondse watervallen klimmen. Hier heb ik (Nic) helaas moeten afhaken, het gaf me een klein beetje een claustrofobisch gevoel. Dus heb ik buiten op Maart en het ‘Braziliaanse team’ zitten wachten, tot dat ze via de waterval naar buiten kwamen. Weer een super leuke ervaring die we niet hadden willen missen. Brydie heeft foto’s van deze tocht gemaakt en deze hebben we op een cdtje gekregen, maar we hebben nog geen mogelijkheid gehad om deze op een stick te zetten, dus misschien volgen deze later deze week.

Na een heerlijke warme douche zijn we vertrokken richting Rotorua. Er was namelijk voor ons vanavond een Maori (oorspronkelijke bewoners van NZ) avond geregeld in Mitai, een nagebouwde Maori village. Om kwart over 5 arriveerden we in ons hotel en om kwart voor 6 stond de bus klaar voor Mitai. Gelukkig waren we net op tijd, zelfs hier hebben we af en toe nog stress om op tijd te komen..haha. Het was erg leuk om te zien hoe de oorspronkelijke bewoners leefden. Na de shows was er “Maori” eten (Hangi) geregeld, welke op de originele wijze was gemaakt in de grond op stenen.

Ons hotel in Rotorua, bekend om zijn geothermische wonderen (geisers, borrelende bronnen, enz.) stond overigens aan de rand van het Whakarewara Thermal Valley (één van de parken waar dit soort wonderen te zien zijn). Vanaf ons balkon keken we zo op de borrelende modderpoelen en de geisers. Het stonk trouwens in Rotorua inderdaad naar rottende eieren, maar niet zo erg als dat we hadden verwacht.

Ik (Nic) heb trouwens alvast mijn verjaardagscadeautje gekregen van Maart, helemaal meegereist in de koffer naar Nieuw-Zeeland. Een hele mooie Ti Sento ketting met bijpassende oorbellen. Oh, ik ben er zo blij mee!! Hij kon het niet laten het mij al te geven, vond ik natuurlijk helemaal niet erg!!

Tot de volgende keer maar weer!

Bedankt voor jullie reacties, erg leuk om te lezen en nog leuker om te zien dat jullie ons zo trouw volgen!!! Tot snel!

Liefs Maart en Nic